மனிதனை மனிதன் இழுக்கும் அவலத்திற்கு முற்றுப்புள்ளி: கை ரிக்ஷாக்களை ஒழித்த கலைஞரின் மனிதாபிமானப் புரட்சி!
திராவிட இயக்கத்தின் அரசியல் என்பது வெறும் ஆட்சி அதிகாரத்திற்கானதல்ல; அது சமூகத்தின் வேர்களில் புரையோடிப் போயிருக்கும் ஏற்றத்தாழ்வுகளையும், மனித தன்மானத்திற்கு எதிரான இழிவுகளையும் களைவதற்கான ஒரு சித்தாந்தப் போர். அந்தப் போரின் மிக முக்கியமான அத்தியாயங்களில் ஒன்றுதான், தமிழ் மண்ணில் இருந்து கை ரிக்ஷாக்கள் என்ற கொடிய முறையை முற்றிலுமாக ஒழித்தது. முத்தமிழறிஞர் கலைஞர் அவர்கள், மனிதனை சக மனிதனே பல்லக்கில் வைத்து தூக்கிச் செல்வதைப் போன்ற இந்த அவலத்தை, “அடிமைகள் வாத்துக்களை பல்லக்கில் தூக்கிச் செல்வதைப் போன்றது” என்று வர்ணித்தார். இது வெறும் போக்குவரத்து முறையில் செய்யப்பட்ட மாற்றம் அல்ல; தந்தை பெரியாரின் சுயமரியாதைக் கொள்கைகளுக்கு செயல்வடிவம் கொடுத்து, உழைக்கும் வர்க்கத்தின் தன்மானத்தை மீட்டெடுத்த ஒரு மனிதாபிமானப் புரட்சியாகும். 1973-ல் கலைஞர் எடுத்த இந்தத் தீர்க்கமான முடிவு, தமிழ்நாட்டின் சமூகநீதி வரலாற்றில் ஒரு அழியாத தடம் பதித்தது.
19-ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில், ஜப்பானில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட கை ரிக்ஷா, ஆசியாவின் பல நகரங்களில் விரைவாகப் பரவியது. பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக்காலத்தில், சிம்லா போன்ற மலை நகரங்களில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு, பின்னர் கல்கத்தா மற்றும் மெட்ராஸ் (இன்றைய சென்னை) போன்ற பெருநகரங்களில் ஒரு மலிவான போக்குவரத்து சாதனமாக வேரூன்றியது. ஆரம்பத்தில் வசதி படைத்தவர்களின் தனிப்பட்ட பயன்பாட்டிற்காக இருந்த இந்த ரிக்ஷாக்கள், காலப்போக்கில் பொதுப் போக்குவரத்தின் ஒரு அங்கமாக மாறின. ஆனால், இந்த வசதிக்குப் பின்னால், ரிக்ஷா இழுப்பவர்களின் கண்ணீரும், வியர்வையும், வலியும் நிறைந்திருந்தன. கிராமப்புறங்களில் வறுமையின் காரணமாக வாழ்வாதாரத்தை இழந்து, நகரங்களுக்குப் பிழைப்புத் தேடி வந்த பல்லாயிரக்கணக்கான ஏழைகள், இந்தத் தொழிலில் தள்ளப்பட்டனர். கலைஞரின் கூரிய எழுத்தாணி, இந்த அவலத்தை அவரது படைப்புகளில் மிகத் துல்லியமாகப் பதிவு செய்தது. 1952-ல் வெளியான ‘பராசக்தி’ திரைப்படத்தில், “முதுகெலும்பு உடைய மூட்டை வண்டியை இழுக்கிறானே, குதிரைக்குப் பதிலா நரம்பு தெறிக்க தெறிக்க ரிக்சா இழுத்து கூனிப் போயிருக்கானே” என்ற வசனத்தின் மூலம், ரிக்ஷா தொழிலாளர்களின் வலியைத் தமிழகத்தின் மனசாட்சியின் முன் நிறுத்தினார். சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு, இந்த மனிதாபிமானமற்ற முறையை ஒழிக்க வேண்டும் என்ற குரல்கள் எழுந்தன. 1954-ல் மக்களவையில் இது குறித்து விவாதிக்கப்பட்டாலும், மாநில அரசுகளின் முடிவிற்கே விடப்பட்டது.
திராவிட முன்னேற்றக் கழகம், தனது தேர்தல் அறிக்கையிலேயே கை ரிக்ஷாக்களை ஒழிப்பதாக வாக்குறுதி அளித்திருந்தது. 1969-ல் பேரறிஞர் அண்ணாவின் மறைவிற்குப் பிறகு, தமிழ்நாட்டின் முதலமைச்சராகப் பொறுப்பேற்ற கலைஞர், இந்த வாக்குறுதியை நிறைவேற்றுவதில் உறுதியாக இருந்தார். இது வெறும் தடையுத்தரவாக இல்லாமல், பாதிக்கப்பட்ட தொழிலாளர்களின் மறுவாழ்வை உறுதி செய்யும் ஒரு முழுமையான திட்டமாக வடிவமைக்கப்பட்டது. அப்போது, தமிழ்நாட்டில் சுமார் 2,000 கை ரிக்ஷாக்கள் இருந்ததாகக் கணக்கிடப்பட்டது. இதில், 1,294 ரிக்ஷாக்கள் சென்னையில் மட்டும் இயங்கி வந்தன. 1973-ஆம் ஆண்டு, ஜூன் 3-ஆம் தேதி, தனது 50-வது பிறந்தநாளில், கை ரிக்ஷாக்களை முற்றிலுமாக ஒழித்து, அவற்றுக்குப் பதிலாக இலவச சைக்கிள் ரிக்ஷாக்கள் வழங்கப்படும் என்ற வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க அறிவிப்பை கலைஞர் வெளியிட்டார். ஜூன் 5, 1973 அன்று, சென்னை ராஜாஜி மண்டபத்தின் முன்பு நடைபெற்ற விழாவில், 301 சைக்கிள் ரிக்ஷாக்களை வழங்கி, இத்திட்டத்தை கலைஞர் தொடங்கி வைத்தார். இது மட்டுமல்லாமல், பழைய ரிக்ஷா உரிமையாளர்களிடமிருந்து கை ரிக்ஷா பெறப்பட்டு அவற்றிற்கு ₹200 இழப்பீடாவாகவும் வழங்கப்பட்டது. பேரறிஞர் அண்ணாவின் பிறந்தநாளான செப்டம்பர் 15, 1973-க்குள், மாநிலம் முழுவதும் இருந்த அனைத்து கை ரிக்ஷா இழுப்பவர்களுக்கும் இலவச சைக்கிள் ரிக்ஷாக்கள் வழங்கப்பட்டு, இந்த அவல முறைக்கு முழுமையான முற்றுப்புள்ளி வைக்கப்பட்டது. இந்தத் திட்டத்திற்குத் தேவையான ₹20 லட்சம் நிதி, பொதுமக்களின் பங்களிப்புடன் திரட்டப்பட்டது. கட்சியின் தொண்டர்களும், அதிகாரிகளும் நிதி திரட்டும் பணியில் தீவிரமாக ஈடுபட்டனர். இது, ஒரு அரசின் திட்டமாக மட்டுமல்லாமல், ஒரு மக்கள் இயக்கமாகவே மாறியது.
கலைஞரின் இந்த நடவடிக்கை, வெறும் போக்குவரத்துத் துறையில் மட்டுமல்ல, சமூகத்திலும் ஒரு ஆழமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. மனிதனை மனிதன் இழுக்கும் அவலத்திற்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்ததன் மூலம், பல்லாயிரக்கணக்கான தொழிலாளர்களின் தன்மானம் மற்றும் சுயமரியாதை மீட்கப்பட்டது. சைக்கிள் ரிக்ஷாக்கள், கை ரிக்ஷாக்களை விட திறமையானவை. இதனால், தொழிலாளர்களின் வருமானம் உயர வழிவகுத்தது. இந்தத் திட்டம், திராவிட இயக்கத்தின் சமூகநீதிக் கொள்கைகளின் ஒரு தெளிவான வெளிப்பாடாக அமைந்தது. மேற்கு வங்கம் போன்ற மாநிலங்களில் இன்றும் கை ரிக்ஷாக்கள் புழக்கத்தில் உள்ள நிலையில், தமிழ்நாட்டில் அரை நூற்றாண்டுக்கு முன்பே இந்த மனிதாபிமானமற்ற முறை ஒழிக்கப்பட்டது, கலைஞரின் தொலைநோக்குப் பார்வைக்குச் சான்றாகும். இந்தச் சீர்திருத்தத்தின் தொடர்ச்சியாக, தி.மு.க அரசுகள் போக்குவரத்துத் தொழிலாளர்களின் நலனுக்காகப் பல்வேறு திட்டங்களை முன்னெடுத்து வருகின்றன. சமீபத்தில், முதலமைச்சர் மு.க. ஸ்டாலின் அவர்கள், பெண்கள் மற்றும் திருநங்கைகளுக்கு மானிய விலையில் ஆட்டோ ரிக்ஷாக்களை வழங்கிய திட்டம், கலைஞர் அன்று தொடங்கி வைத்த தொழிலாளர் நலன் மற்றும் சமூகநீதிப் பாதையின் தொடர்ச்சியாகவே பார்க்கப்படுகிறது.
கை ரிக்ஷா ஒழிப்பு என்பது, கலைஞர் அவர்களின் ஆட்சிக்காலத்தில் நிறைவேற்றப்பட்ட எண்ணற்ற சமூக சீர்திருத்தங்களில் ஒரு மணிமகுடமாகும். இது, ஒரு சட்டத்தை இயற்றுவதோடு நின்றுவிடாமல், பாதிக்கப்பட்ட ஒவ்வொரு தொழிலாளியின் மறுவாழ்வையும் உறுதி செய்த ஒரு முழுமையான திட்டம். இன்று, சென்னையின் தெருக்களில் மனிதனை மனிதன் இழுக்கும் காட்சியைக் காணமுடியவில்லை என்றால், அதற்குக் காரணம், அரை நூற்றாண்டுக்கு முன்பு கலைஞர் என்ற மாபெரும் தலைவர் எடுத்த ஒரு தீர்க்கமான, மனிதாபிமான முடிவுதான். அந்த முடிவு, தமிழ்நாட்டின் தன்மானத்தின் அடையாளமாகவும், சமூகநீதியின் வெற்றிச் சின்னமாகவும் என்றென்றும் வரலாற்றில் நிலைத்து நிற்கும்.
