மத்திய மற்றும் மாநில அரசுத் திட்டங்கள், அதிகாரம் மற்றும் நிர்வாகத் தன்மையின் தவறான வடிவமைப்பால் கிராமங்களைக் குறிவைத்து கொண்டே சிதைந்துவிடுகின்றன, என்கிறார் ஜோஹோ நிறுவனத்தின் நிறுவனரும், தொழில்நுட்பச் சேவைகள் முன்னோடியும் ஆன ஸ்ரீதர் வேம்பு. தனது சமீபத்திய X (முந்தைய ட்விட்டர்) பதிவுகளில் அவர், இந்திய நிர்வாக அமைப்பில் உள்ள மையமயமாக்கலின் ஆழ்ந்த குறைபாடுகளையும், அதன் விளைவுகளையும் வெளிச்சமிடுகிறார்.
“தலைக்கு வால் என்ன செய்கிறது என்று தெரியாது” – அதிகார அமைப்பின் பிரச்சனை
பெரிய நிறுவனங்களோ, அரசாங்கங்களோ எப்படியாவது ஒரே பிழையில் சிக்கிக்கொள்கின்றன: மேல்மட்டத் தலைமைக்கு கீழ்மட்ட நிலைகளின் நிலைமைகள் தெரியாது. இந்தச் சூழ்நிலையை ஒப்பிடுவதற்காகவே வேம்பு, “தலைக்கு வால் என்ன செய்கிறது என்று தெரியாது” என்ற வெளிப்பாட்டைப் பயன்படுத்துகிறார். இது, கிராமப்புறங்களை நோக்கி திட்டமிடப்படும் நிதி மற்றும் கொள்கைகள், அவை நிலைநிறுத்தப்படும் வரை எவ்வாறு திசைதவறுகின்றன என்பதை விளக்கும் வகையில் இருக்கிறது.
திட்டங்கள் கிராமங்களுக்குச் செல்லும் முன்பே சிதைவடைகின்றன
வேம்பு, மத்திய அல்லது மாநில அரசுகளின் திட்டங்கள் கிராமங்களுக்குச் செல்வதற்குள் தான் பல கட்டங்களில் தடுமாறுகின்றன என்று வலியுறுத்துகிறார். “அவை நீர்த்துப்போகின்றன – பெரும்பாலும் ஒதுக்கப்படும் பணத்தின் பெரும்பகுதி வீணாகிவிடுகிறது,” என்று அவர் வருந்துகிறார். அந்தத் திட்டங்கள் தரமான மாற்றத்தைக் கொண்டுவர வேண்டுமானால், அவை இடைப்பட்ட நிர்வாகத் தடைகளைத் தாண்டி நேரடியாக மக்களைச் சென்றடைய வேண்டும் என்பது அவரது தெளிவான கருத்து.
விரிவான அதிகாரப் பரவலாக்கம்: ஒரே தீர்வு
இந்தப் பிரச்சனையின் ஒரே தீர்வாக “அதிகாரப் பரவலாக்கம்” என்பதை வேம்பு வலியுறுத்துகிறார். நகரம், மாவட்டம், மற்றும் கிராமம் என மூன்று அடுக்கு நிர்வாகங்களுக்கும் அதிகாரத்தையும், கணக்குப்படுத்தலையும் வழங்குவதன் மூலம் தான் நிலையான மாற்றத்தை ஏற்படுத்த முடியும் என அவர் நம்புகிறார். இது தனியார் நிறுவனங்களுக்கு மட்டுமல்ல – அரசின் அடிப்படையிலும் உண்மையாக இருக்க வேண்டும் என்று அவர் கூறுகிறார்.
திறமைகளை மையங்களில் மட்டுமே சேர்த்துவைக்கும் அமைப்பை விமர்சனை
ஒரு முக்கியமான சமூக சிக்கலை வேம்பு சுட்டிக்காட்டுகிறார் – திறமையானவர்கள் மற்றும் புத்திசாலிகள், மையங்களிலேயே பதவியடைய விரும்புகிறார்கள், மாநில தலைநகரங்கள் மற்றும் டெல்லியில் மட்டுமே பணியாற்ற விரும்புகிறார்கள். இதனால், கிராமங்களில் திறமைகள் செல்வதற்கான வாய்ப்பே மறுக்கப்படுகிறது. இது அமைப்பில் ஒரு வகையான கௌரவ ஏற்றத்தாழ்வாக உள்ளது என்றும், இது தங்கள் சமூகத்திற்கு கேடு விளைவிக்கக்கூடியது என்றும் அவர் எச்சரிக்கிறார்.
“இன்று நமது அமைப்பு, புத்திசாலி மக்கள் (மில்லியன் கணக்கான மக்கள்!) ஒரு மாவட்டத்தில் இருப்பது போன்ற எந்த ‘சிறிய’ பாத்திரத்திலும் தங்கி சேவை செய்ய விரும்புவதில்லை என்பதை உறுதி செய்கிறது,” என்று வேம்பு குறிப்பிடுகிறார். இது தலைமையிடத்திற்கு மட்டுமே முக்கியத்துவம் அளிக்கும் நிலையை உருவாக்கி இருக்கிறது.
தனது அனுபவத்தின் அடிப்படையில் பேசுகிறார்
வேம்பு இவை அனைத்தையும் தனது அனுபவத்தின் அடிப்படையில் சொல்கிறார். கிராமப்புற மாவட்டத்தில் இருக்கும் அவர், அங்கு ஜோஹோவுக்கான ஆராய்ச்சி மற்றும் மேம்பாட்டு குழுவைத் தலைமையேற்கிறார். “அதுதான் யதார்த்தம் – அது என்னை நிலைநிறுத்துகிறது,” என்று அவர் சொல்கிறார். மற்றவை, அவர் பகிரும் கருத்துகள், யோசனைகள் மட்டுமே என்று தெளிவுபடுத்துகிறார்.
இந்தக் கருத்துகள், இந்தியாவின் வளர்ச்சிப் பாதையை மறுபரிசீலனை செய்ய வைக்கும். மேலிருந்து கீழ் நோக்கி திட்டமிடும் கொள்கைகள் எல்லாம் செயல்படாது; கீழிருந்து மேலே நோக்கி திட்டமிடும் மற்றும் அதிகாரம் வழங்கும் அணுகுமுறை மட்டுமே நிரந்தரமான சமூக மாற்றத்தை உருவாக்கும். ஸ்ரீதர் வேம்புவின் கூற்றுகள், நமக்கு ஒரு முக்கியமான பாடமாக இருக்கலாம் – அரசியலும் நிர்வாகமும் கிராமப்புற இந்தியாவின் உண்மை நிலைமைகளை உணர வேண்டும் என்பதே அது.
