திருநெல்வேலி கவின்: சாதி வெறியால் பறிக்கப்பட்ட ஒரு பொறியாளரின் கனவு…மௌனம் கலைக்குமா தமிழ்நாடு?

ஜூலை 27, 2025. ஞாயிற்றுக்கிழமை. திருநெல்வேலி மாநகரின் பரபரப்பான கே.டி.சி நகர். அன்றாட அலுவல்களும், மனிதர்களின் நடமாட்டமும் நிறைந்திருந்த அந்தப் பட்டப்பகலில், நவீன தமிழ்நாடு வெட்கித் தலைகுனிய வேண்டிய ஒரு கொடூரம் அரங்கேறியது. 27 வயதான கவின் செல்வ கணேஷ் என்ற மென்பொருள் பொறியாளர், சாதி வெறியின் கோரப் பசிக்கு இரையாக்கப்பட்டு, குருதி வெள்ளத்தில் சரிந்து கிடந்தார். இது ஒரு தனிப்பட்ட நபரின் கொலை மட்டுமல்ல. இது பெரியாரும் அம்பேத்கரும் பண்படுத்தியதாக நாம் பெருமை பேசும் ஒரு மண்ணில், சாதி எனும் நச்சு எவ்வளவு ஆழமாக வேரூன்றியுள்ளது என்பதற்கான ரத்தம் தோய்ந்த சாட்சியம். இது ஒரு தனிநபரின் மரணமல்ல; இது ஒரு சமூகத்தின் மனசாட்சியின் மரணம்.

இந்தப் படுகொலையின் மையத்தில் இருப்பது ஒரு காதல் கதை. ஆனால், சாதி எனும் கொடிய அரக்கனால் சிதைக்கப்பட்ட கதை. பாதிக்கப்பட்டவர், 27 வயதான கவின் செல்வ கணேஷ் . தூத்துக்குடி மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த ஒரு விவசாயத் தொழிலாளியின் மற்றும் ஒரு பள்ளி ஆசிரியையின் மகன். கல்வியின் மூலம் தனது வாழ்க்கையை மேம்படுத்திக்கொள்ள முடியும் என்று நம்பிய ஒரு குடும்பத்தின் நம்பிக்கை நட்சத்திரம். பொறியியல் பட்டப்படிப்பை முடித்து, இந்தியாவின் முன்னணி மென்பொருள் நிறுவனங்களில் ஒன்றான டி.சி.எஸ்-ல் (TCS) சென்னையில் பணியாற்றி வந்தார். அவர் பட்டியல் சாதிப் பிரிவான தேவேந்திர குல வேளாளர் (பள்ளர்) சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர். தனது அறிவாலும், உழைப்பாலும் சமூகத்தின் தடைகளைத் தாண்டி முன்னேறிக் கொண்டிருந்த ஒரு இளைஞர். அவரது காதலி, சுபாஷினி மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பைச் (MBC) சேர்ந்த மறவர் சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர். அந்தப் பகுதியில் கணிசமான சமூக செல்வாக்கு கொண்ட ஒரு சமூகம். அவரும் ஒரு படித்த பெண், சித்த மருத்துவராகப் பணியாற்றி வந்தார். கவினின் குடும்பத்தினர் மற்றும் நண்பர்களின் கூற்றுப்படி, இவர்களது காதல் பள்ளிப் பருவத்தில் மலர்ந்து, பல ஆண்டுகளாகத் தொடர்ந்து வந்தது. இது ஒருதலைக் காதலோ அல்லது துன்புறுத்தலோ அல்ல. இருவரின் சம்மதத்துடன் வளர்ந்த ஒரு ஆழமான உறவு.

கவின் போன்ற இளைஞர்களின் ரத்தம் தெருக்களில் சிந்தப்படுவதற்கான அடிப்படைக் காரணங்களை நாம் ஆராயாமல், இந்த கொடுமைக்குத் தீர்வு காண முடியாது. இந்த வன்முறையின் ஆணிவேர்கள், இந்திய சமூகத்தின் கட்டமைப்பிலேயே ஆழமாகப் பதிந்துள்ளன. அவை சாதி மற்றும் ஆணாதிக்கம் என்ற இரண்டு நச்சு விதைகளிலிருந்து முளைக்கின்றன. ஆணவப் படுகொலைகளின் மையத்தில் இருப்பது சாதி அகமண முறை (Caste Endogamy) என்ற கோட்பாடு. அதாவது, ஒவ்வொரு சாதியினரும் தங்கள் சாதிக்குள்ளேயே திருமணம் செய்துகொள்ள வேண்டும் என்ற எழுதப்படாத, ஆனால் மிகக் கடுமையாகப் பின்பற்றப்படும் விதி. இந்த விதி தான், சாதி என்ற படிநிலை அமைப்பைப் பல ஆயிரம் ஆண்டுகளாகக் கட்டிக் காத்து வருகிறது. இந்த அமைப்பில், பெண்கள் வெறும் தனிநபர்களாகப் பார்க்கப்படுவதில்லை. அவர்கள் ஒரு சாதியின் “கௌரவத்தின் சின்னங்களாகவும்”, “ரத்தத்தின் தூய்மையைக் காக்கும் கருவிகளாகவும்” கருதப்படுகிறார்கள். ஒரு பெண்ணின் உடல், அவளது விருப்பங்கள், அவளது காதல் ஆகியவை அவளுக்குச் சொந்தமானவை அல்ல. அவை அவளது குடும்பத்தின், அவளது சாதியின் சொத்தாகப் பார்க்கப்படுகின்றன. ஒரு பெண், தன் சாதியை விட்டு வேறு சாதியில், குறிப்பாகத் தன்னைவிட சமூகப் படிநிலையில் தாழ்ந்ததாகக் கருதப்படும் தலித் சமூகத்தைச் சேர்ந்த ஒருவரைக் காதலிக்கும்போது அல்லது திருமணம் செய்யும்போது, அது வெறும் தனிப்பட்ட தேர்வாகக் கருதப்படுவதில்லை. அது சாதியின் தூய்மையைக் களங்கப்படுத்தும் ஒரு பெருங்குற்றமாக, குடும்பத்தின் மானத்தை அழிக்கும் ஒரு செயலாகப் பார்க்கப்படுகிறது. இந்த மானக் கறையை, ரத்தத்தைக் கொண்டுதான் கழுவ முடியும் என்று சாதி வெறியர்கள் நம்புகிறார்கள். இந்த கொடூரமான நம்பிக்கையின் விளைவுதான் கவின் போன்றோரின் படுகொலைகள்.

கவின் படுகொலையில் உள்ள வன்மத்தின் தீவிரத்தை நாம் கூர்ந்து கவனிக்க வேண்டும். இது வெறும் ஒரு காதல் விவகாரத்திற்கு எதிரான கோபம் மட்டுமல்ல. இது, தலித் சமூகத்தின் வளர்ச்சி மற்றும் முன்னேற்றத்திற்கு எதிரான ஒரு ஆதிக்க சாதி மனப்பான்மையின் வெளிப்பாடு. கவின் ஒரு சாதாரண தலித் இளைஞர் அல்ல. அவர் படித்து, பட்டம்பெற்று, ஒரு பன்னாட்டு நிறுவனத்தில் மென்பொருள் பொறியாளராகப் பணியாற்றி, பொருளாதார ரீதியாகத் தன்னிறைவு பெற்றவர். நவீன, உலகமயமாக்கப்பட்ட பொருளாதாரத்தில் அவர் அடைந்த வெற்றி, சாதிய அமைப்பு அவருக்கு விதித்திருந்த தடைகளை உடைத்தெறிந்தது. ஒரு தகுதி வாய்ந்த உலகில், அவர் யாருக்கும் சமமான, ஏன், பலரால் விரும்பப்படும் ஒரு துணையாக இருந்திருப்பார். ஆனால், சாதி வெறியர்களின் பார்வையில், அவரது இந்த வெற்றிதான் அவரது மிகப்பெரிய குற்றமாக மாறியது. ஒரு தலித் இளைஞன் படித்து, முன்னேறி, ஒரு ஆதிக்க சாதிப் பெண்ணுடன் சமமாக நின்று காதலிப்பது, சாதிய மேலாதிக்கம் என்ற கோபுரத்தையே அசைத்துப் பார்க்கும் ஒரு செயலாகக் கருதப்படுகிறது. இது வெறும் தனிப்பட்ட உறவு அல்ல. இது ஒரு சமூக உரிமைப் பிரகடனம். இந்த உரிமைப் பிரகடனம் தான், சாதியவாதிகளுக்குப் பொறுக்க முடியாத ஆத்திரத்தை ஏற்படுத்துகிறது. எனவே, கவினின் கொலை என்பது ஒரு காதல் உறவுக்கான தண்டனை மட்டுமல்ல. அது, ஒரு தலித் இளைஞனின் கல்விக்கும், முன்னேற்றத்திற்கும், கனவுகளுக்கும் கொடுக்கப்பட்ட தண்டனை. “நீ எவ்வளவு தான் படித்தாலும், சம்பாதித்தாலும், நவீன வாழ்க்கை வாழ்ந்தாலும், நீ எங்களுக்குக் கீழானவன்தான். அந்த எல்லையை மீறினால், உன் உயிர் பறிக்கப்படும்” என்று மற்ற தலித்துகளுக்கு விடுக்கப்படும் ஒரு பயங்கரவாத எச்சரிக்கை இது.

எனவே  ஆணவப் படுகொலைகள் என்ற சமூகப் புற்றுநோயை ஒழிக்க, நம்மிடம் இருக்கும் சட்டங்களும், அதைச் செயல்படுத்தும் அமைப்புகளும் போதுமானவையா என்ற கேள்வியை நாம் நேர்மையாகக் கேட்க வேண்டும். கவினின் வழக்கு, இந்த அமைப்பின் படுதோல்வியை அப்பட்டமாக வெளிக்காட்டுகிறது.  ஆணவப் படுகொலைகளைத் தடுக்கவென தனியாக சட்டம் இல்லை என்றாலும், தற்போதுள்ள சட்டங்களின் கீழ் குற்றவாளிகளைத் தண்டிக்க முடியும். இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தின் (தற்போது பாரதிய நியாய சன்ஹிதா) கீழ் கொலைக் குற்றச்சாட்டுகள் பதிவு செய்யப்படுகின்றன. கவினின் வழக்கில் மிக முக்கியமாக, பட்டியல் சாதிகள் மற்றும் பழங்குடியினர் (வன்கொடுமைகள் தடுப்பு) சட்டம், 1989 (SC/ST Act) பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. இந்த வன்கொடுமைத் தடுப்புச் சட்டம் மிகவும் முக்கியமானது. ஏனெனில், இது ஒரு கொலையை வெறும் குற்றச் செயலாக மட்டும் பார்க்காமல், அதன் பின்னணியில் உள்ள சாதிய நோக்கத்தை அதிகாரப்பூர்வமாக அங்கீகரிக்கிறது. இந்தச் சட்டத்தின் கீழ்தான் பாதிக்கப்பட்ட குடும்பத்திற்கு நிவாரணமும், பாதுகாப்பும் வழங்க வழிவகை செய்யப்படுகிறது. ஆனால், இந்தச் சட்டங்கள் எல்லாம் ஒரு குற்றம் நடந்த பிறகுதான் செயல்படத் தொடங்குகின்றன. இவை நோய்க்கான சிகிச்சையே தவிர, நோய் வராமல் தடுக்கும் தடுப்பூசி அல்ல. மேலும், சமூக ஆர்வலர்கள் சுட்டிக்காட்டுவது போல, காவல்துறை மற்றும் அதிகார வர்க்கத்தின் சாதியப் பாகுபாடு, மெத்தனமான புலனாய்வு, ஆதிக்க சாதியினரின் மிரட்டல்களால் சாட்சிகள் பிறழ் சாட்சிகளாக மாறுவது போன்றவற்றால் பல வழக்குகள் நீர்த்துப் போகின்றன. இதனால், சக்திவாய்ந்த சட்டங்கள் இருந்தும், அவை வெறும் காகிதப் புலிகளாகவே இருந்துவருகின்றன.

இந்தச் சூழலில்தான், சமூக ஆர்வலர்கள் பல ஆண்டுகளாக ஒரு முக்கியமான கோரிக்கையை முன்வைத்து வருகின்றனர்: ஆணவக் குற்றங்களைத் தடுப்பதற்கென ஒரு தனிச் சட்டத்தை இயற்ற வேண்டும். இந்த கோரிக்கை புதிதல்ல. இந்திய சட்ட ஆணையம், தனது 242-வது (242^nd Law Commission Report) அறிக்கையில், இதற்கான அவசியத்தை வலியுறுத்தி, ஒரு வரைவுச் சட்டத்தையும் பரிந்துரைத்தது. ‘திருமண உறவுகளின் சுதந்திரத்தில் தலையிடுவதைத் தடுக்கும் மசோதா’ (The Prohibition of Interference with the Freedom of Matrimonial Alliances Bill) என்ற பெயரில் முன்மொழியப்பட்ட அந்தச் சட்டம், பல முக்கியமான அம்சங்களைக் கொண்டிருந்தது. அத்தகைய ஒரு தனிச் சட்டம், ‘ஆணவக் குற்றம்’ என்பதைத் தெளிவாக வரையறுக்கும். காதலிக்கும் அல்லது திருமணம் செய்துகொள்ளும் இணையரை மிரட்டுவது, துன்புறுத்துவது, சமூகப் புறக்கணிப்பு செய்வது போன்ற, கொலைக்கு முந்தைய வன்முறைகளையே குற்றமாக்கும். இணையருக்குப் பாதுகாப்பு அளிக்கத் தவறும் காவல்துறை அதிகாரிகள் மீது நடவடிக்கை எடுக்க வழிவகுக்கும். மிக முக்கியமாக, குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்களே தாங்கள் நிரபராதிகள் என்பதை நிரூபிக்க வேண்டிய கடமையை உருவாக்கும் (shifting the burden of proof to the accused). இத்தகைய ஒரு வலிமையான சட்டம், குற்றவாளிகள் மனதில் ஒருவித அச்சத்தை உருவாக்கும்.  ஆனால், பத்தாண்டுகளுக்கு மேலாகியும், இந்த மசோதா நாடாளுமன்றத்தில் நிறைவேற்றப்படாமல் கிடப்பில் போடப்பட்டுள்ளது. இது, நமது ஆட்சியாளர்களின் அரசியல் உறுதியின்மையின் அப்பட்டமான அடையாளம்.

சட்டமியற்றும் துறை தனது கடமையிலிருந்து தவறியபோது, நீதித்துறை தலையிட்டது. சக்தி வாஹினி v. இந்திய ஒன்றியம் (2018) என்ற வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க வழக்கில், இந்திய உச்ச நீதிமன்றம் மிகத் தெளிவான, முற்போக்கான உத்தரவுகளைப் பிறப்பித்தது. ஆணவக் குற்றங்களைத் தடுப்பதற்கான ஒரு விரிவான செயல்திட்டத்தையே அந்தத் தீர்ப்பு வழங்கியது. இவை தனிச் சட்டம் இயற்றப்படும் வரை, நாட்டில் உள்ள அனைத்து மாநிலங்களும் கட்டாயம் பின்பற்ற வேண்டிய சட்டப்பூர்வ உத்தரவுகள். ஆனால், கவினின் படுகொலை, இந்த உத்தரவுகள் தமிழ்நாட்டில் எவ்வளவு தூரம் காற்றில் பறக்கவிடப்பட்டுள்ளன என்பதைக் காட்டுகிறது. கவினும் அவரது குடும்பத்தினரும் கொலைக்கு முன்பே மிரட்டல்களைச் சந்தித்துள்ளனர். உச்ச நீதிமன்றத்தின் உத்தரவு முறையாக அமல்படுத்தப்பட்ட ஒரு மாநிலத்தில், கவின் அணுகுவதற்கு ஒரு சிறப்புப் பிரிவு இருந்திருக்க வேண்டும். அவருக்குப் பாதுகாப்பு வழங்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். உச்ச நீதிமன்றத்தின் உத்தரவுகளை  கூட, செயல்படுத்த அரசியல் மற்றும் நிர்வாக மனவுறுதி இல்லையென்றால், அந்த உத்தரவுகள் எல்லாம் அர்த்தமற்றதாகிவிடும் என்பதற்கு கவினின் மரணம் ஒரு வலிமிகுந்த உதாரணம்.

கவினின் படுகொலை, ஒரு தனிப்பட்ட துயரம் மட்டுமல்ல. இது ஒரு சமூகத்தின் கூட்டு மனசாட்சியில் விழுந்திருக்கும் ஆழமான காயம். இது ஒரு தனிநபருக்கு எதிரான குற்றம் மட்டுமல்ல; இது காதலுக்கு எதிரான, அரசியலமைப்புச் சட்டத்திற்கு எதிரான, மனித நேயத்திற்கு எதிரான ஒரு குற்றம். ஒரு படித்த, திறமையான இளைஞனின் எதிர்காலக் கனவை, சாதி என்ற இருநூற்றாண்டு கால நோய் சிதைத்திருக்கிறது. குடும்பம், சமூகம், என அனைத்து மட்டங்களிலும் நாம் தோற்றுப் போனதன் விளைவே கவினின் மரணம். இனியும் இந்த அவலத்தைத் தொடர அனுமதிக்க முடியாது. வெற்று கண்டனங்களும், அனுதாபங்களும் மட்டும் போதாது. உறுதியான, உடனடியான நடவடிக்கைகள் தேவை.

அரசுக்கு நமது கோரிக்கைகைகள்:

இந்த வழக்கில் எந்தவிதமான பாரபட்சத்திற்கும் இடமளிக்காமல், குற்றம் சாட்டப்பட்ட காவல்துறை அதிகாரிகள் உட்பட அனைத்து குற்றவாளிகளும் சட்டத்தின் முன் நிறுத்தப்பட வேண்டும். விசாரணையின் நம்பகத்தன்மையை உறுதி செய்ய, இந்த வழக்கை உடனடியாக சி.பி.ஐ. வசம் ஒப்படைக்க வேண்டும். குறிப்பிட்ட காலக்கெடுவுக்குள் வழக்கை முடித்து, குற்றவாளிகளுக்குக் கடுமையான தண்டனை வழங்கப்பட வேண்டும். மத்திய அரசை எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்காமல், தமிழ்நாடு அரசு, ஆணவக் குற்றங்களுக்கு எதிராக ஒரு வலிமையான தனிச் சட்டத்தை உடனடியாக இயற்றி, இந்தியாவிற்கே முன்மாதிரியாகத் திகழ வேண்டும். சக்தி வாஹினி வழக்கில் உச்ச நீதிமன்றம் பிறப்பித்த அனைத்து தடுப்பு மற்றும் பரிகார நடவடிக்கைகளையும், மாநிலம் முழுவதும் உடனடியாக, முழுமையாக அமல்படுத்த வேண்டும். ஒவ்வொரு மாவட்டத்திலும் சிறப்புப் பிரிவுகளும், பாதுகாப்பு இல்லங்களும் உருவாக்கப்பட்டதை அரசு உறுதி செய்ய வேண்டும். சாதி மறுப்புத் திருமணங்களை ஊக்குவிக்கும் வகையில் அரசு திட்டங்களை விரிவுபடுத்த வேண்டும். சாதியின் பெயரால் பெருமை கொள்வது நாகரிகமற்றது என்ற கருத்தை, அரசியல் மற்றும் சமூகத் தலைவர்கள் தொடர்ந்து மக்களிடம் கொண்டு செல்ல வேண்டும். கல்வி பாடத்திட்டங்களில் சாதி ஒழிப்பு, சமத்துவம், பாலின நீதி போன்ற கருத்துக்களை ஆழமாகப் பதிய வைக்க வேண்டும்.

கவின் செல்வ கணேஷ் ஒரு புள்ளிவிவரம் அல்ல. அவர் ஒரு மகன், ஒரு சகோதரன், ஒரு காதலன், ஒளிமயமான எதிர்காலத்துடன் இருந்த ஒரு புத்திசாலி இளைஞன். அவரது கனவு, காதலுடன் வாழ்வது மட்டுமல்ல, கல்வி அவருக்கு அளித்திருந்த வாக்குறுதியான ஒரு கண்ணியமான வாழ்க்கையை வாழ்வது. ஆனால், இந்தியாவில் தலித்துகளுக்கு அந்த வாக்குறுதி எவ்வளவு பலவீனமானது என்பதை அவரது படுகொலை நிரூபித்துள்ளது. அவரது மரணம் வீண் போகக்கூடாது. அது ஒரு திருப்புமுனையாக அமைய வேண்டும். பிற்போக்கான, வன்முறை நிறைந்த ஒரு சித்தாந்தத்தின் “கௌரவம்”, ஒரு மனித உயிரை விடப் பெரியதல்ல என்பதைத் தமிழ்ச் சமூகம் இறுதியாக முடிவெடுக்கும் தருணமாக அது இருக்க வேண்டும். அந்த மாற்றத்திற்கான போராட்டத்தை முன்னெடுப்பது தான், கவினுக்கு நாம் செலுத்தும் உண்மையான அஞ்சலியாக இருக்கும்.